Fornir to arkusz drewna o grubości od 0,5 do 8,0 mm, który jest oddzielany od pnia za pomocą różnych procesów piłowania i cięcia. Wykorzystywaną techniką może być skrawanie płaskie (styczne – w kierunku prostopadłym do włókien), a także obwodowe (łuszczenie). Stosowanie różnych technik pozyskiwania forniru z pni drzew owocuje pozyskiwaniem wizualnie innych arkuszy. Fornir w zależności od efektywności rysunku (od gatunku drzewa) może być przeznaczony na sklejkę, drewno warstwowe prasowane lub okleinę do fornirowania, która jest przedmiotem naszego dalszego zainteresowania. W rezultacie powyższych działań fornir może mieć wygląd kwiecisty lub pasiasty.
Na fornir przeznacza się drewno okrągłe o dużych średnicach. Przygotowanie surowca na fornir obejmuje:
- podział dłużyc i kłód na odpowiednią długość,
- uplastycznienie wyrzynków.
Uplastycznienie przeprowadza się przez gotowanie surowca w wodzie lub naparowywanie parą nasyconą. Szybsze uplastycznienie następuje przy parowaniu. Ogólnie przyjmuje się 1,5–2 godziny na każdy centymetr promienia wyrzynka przy parowaniu i 2–3 godziny przy gotowaniu.
Suszenie forniru do wilgotności 15–18% odbywa się za pomocą suszarek rolkowych lub suszarek taśmowych. Fornir przeznaczony na okleiny układa się w paczki z zachowaniem kolejności skrawania poszczególnych arkuszy z wyrzynek.
Źródło: Wikipedia.
Fornir kwiecisty
W uproszczeniu produkcja forniru kwiecistego wygląda w następujący sposób:
1./ pień drzewa przecina się na dwie części w taki sposób, aby pozyskać możliwie najbardziej podobne połówki.
2./ płaski nóż odcina arkusze drewna o takiej samej grubości z obu części pnia na zasadzie od zewnątrz do środka.
3./ w rezultacie powstają płaty forniru o kwiecistym wzorze.
Fornir pasiasty
Produkcja forniru pasiastego ma nieco inny przebieg:
1./ pień drzewa przecina się na cztery części w taki sposób, aby uzyskać możliwość wycięcia w miarę podobnych arkuszy forniru.
2./ w odróżnieniu od poprzedniej techniki, płaski nóż wycina arkusze drewna z poćwiartowanych kawałków pnia.
3./ w rezultacie powstają płaty forniru o pasiastym wzorze.
Mówiąc o fornirze trzeba zawsze pamiętać o jego kilku charakterystycznych cechach:
- jest to materiał naturalny, a więc poszczególne płaty forniru mogą się od siebie różnić. Dotyczy to zarówno barwy, jak i struktury wzoru;
- fornir używany jako okleina do fornirowania jest cienki, przez co wrażliwy na uszkodzenia;
- jest to materiał delikatny i stosunkowo mocno wrażliwy na wilgoć.
Decydując się na drzwi wewnętrzne fornirowane, użytkownik zapewni sobie:
- długowieczność materiału;
- odporność na zarysowania;
- estetyczne wykończenie;
- a przede wszystkim naturalne piękno drewna w swoim otoczeniu.
Przeczytaj też nasze inne wpisy: Drzwi prawe lewe jak rozpoznać?
